ROZDZIAŁ 1 część 1

            Usłyszałam znajomy pisk, odwróciłam się w kierunku, z którego dobiegał i  zobaczyłam wyrazistą, przesadnie dużą, kwiecistą kokardę, zdobiącą długie włosy blondynki, biegnącej w moją stronę. Sekundę później, nim zdążyłam się przygotować, poczułam, jak rzuciła się na mnie z impetem, a jej ręce oplotły mi szyję. Ledwo dałam radę ustać na nogach.

            — Amanda, to się dzieje naprawdę — niemal zapiszczała moja przyjaciółka.

            — Tak, koniec z nauką i egzaminami — odpowiedziałam z szerokim uśmiechem na ustach.

            Dziś odebrałyśmy nasze dyplomy. Alex ukończyła fotografię. Od dziecka wiedziała, czym się zajmie w życiu. Jej ojciec prowadził dobrze prosperujące studio fotograficzne, które niedługo miała przejąć jego córka. Ona naprawdę to kochała i była w tym świetna. 

            Ja ukończyłam kierunek „obraz multimedialny”. Zawsze chciałam brać udział w przygotowywaniu od podstaw i wdrożeniu różnych strategii budowy wizerunku dobrych marek. Ten cały e-marketing i kampanie reklamowe, dawałyby mi poczuć, że miałam wpływ na to, jak inni odbierali daną firmę, liczyliby się z moją opinią i ulegaliby moim sugestiom. Kontrola to jedna z wielu obsesji, które mnie prześladowały. Być może wynikało to z dość niskiej samooceny, jak twierdziła Alex, lecz jak dla mnie, to po prostu nie lubiłam chaosu.

            — Mamo, tato! — zapiszczała Alex ponownie, wyrywając mnie z zamyślenia i rzuciła się, tym razem, na szyje swoich rodziców.

            — Kochanie, jesteśmy z ciebie dumni — zaszlochała mama przyjaciółki, jej oczy były błyszczące od łez ze wzruszenia.

            — Dzień dobry — przywitałam się z uśmiechem, choć czułam żal, że moja mama nie znalazła czasu, aby tu ze mną być, nie znalazła go nawet, żeby zadzwonić.

            — Dzień dobry Amanda, nasze gratulacje — rzekł ojciec Alex.

            — Dziękuję — odpowiedziałam.

            — Czekasz na swoich rodziców? — zapytała pani Green.

            — Niestety moja rodzina nie mogła przyjechać. — W moim głosie dało się wyczuć smutek i rozczarowanie, choć bardzo starałam się to ukryć.

            — Może zjesz z nami obiad? — zaproponował pan Green. — Zabieramy naszą małą dziewczynkę do restauracji, żeby uczcić dzisiejszy dzień — kontynuował. 

            Oni naprawdę się kochali i wyglądali na szczęśliwych, musiałam to przyznać, choć z odrobiną zazdrości.

            — Dziękuję, ale pojadę do domu i zacznę przeglądać oferty pracy — odpowiedziałam z niewielkim, grzecznym uśmiechem. — Restauracja, w której aktualnie pracuję, za tydzień zostanie zamknięta. Poza tym, ukończenie szkoły to dobry moment na zmiany. Prawda?

            — Masz rację kochanie, to dobry moment — rzekła pani Green.

            Co prawda czułam się przygnębiona i samotna, w tak ważnym dla mnie dniu, ale nie chciałam przenosić swojego żalu na innych. Oni powinni cieszyć się sobą i sukcesem Alex, a nie pocieszać mnie. A poza tym powinnam iść za ciosem i nie czekać z poszukiwaniami wymarzonej, lepiej płatnej pracy.

            Złapałam taksówkę i podałam kierowcy adres. Całą drogę zastanawiałam się nad swoimi emocjami. Jeszcze kilka tygodni temu czekałam na ten dzień z utęsknieniem. Wyobrażałam sobie swoją radość i dumę z samej siebie, że udało mi się ukończyć studia, że poczułam się wolna i choć odrobinę spełniona. Tymczasem nic takiego nie czułam, bo nie miałam z kim dzielić radości, nikt nie był ze mnie dumny. Oczywiście byłam zadowolona, ale to zwykłe zadowolenie, a może po prostu ulga.

            Wróciłam do domu. Weszłam do niezbyt dużej, jasnej kuchni z białymi, lakierowanymi szafkami. Wyjęłam kubek i postawiłam na czarnym blacie wyspy, która oddzielała to pomieszczenie od salonu. Zrobiłam sobie kawę, kochałam kawę. Nie chodziło o uzależnienie, uwielbiałam jej aromat i smak. Usiadłam na dużej szarej kanapie. Cały salon był dość duży, utrzymany w takiej kolorystyce, jak reszta pomieszczeń, biel, czerń i szarości, z kilkoma dodatkami w kolorze miętowym.

            W urządzeniu mieszkania pomogli nam rodzice Alex. Zawsze ją rozpieszczali i spełniali wszystkie zachcianki. Ciągle traktowali jak małą córeczkę, co zdarzało jej się wykorzystywać, niekiedy z premedytacją.

  Do wyjścia do klubu zostało mi jeszcze kilka godzin, więc sięgnęłam po laptopa i rozpoczęłam wyszukiwanie ofert pracy. Zapisałam kilka ciekawszych. Jedno ogłoszenie szczególnie zwróciło moją uwagę, zostało wystawione przez firmę, którą interesowałam się już od jakiegoś czasu. Podczas godziny spędzonej przed ekranem natknęłam się na nie trzy razy.

  ROUTE AGENCY to chyba największa agencja interaktywna w całych Stanach. Miała ogromną renomę, a praca tam to marzenie. Poszukiwali kogoś do tworzenia obrazów multimedialnych oraz kampanii reklamowych i budowy wizerunku. Idealnie, to właśnie moje marzenie. Kliknęłam link, wypełniłam aplikację, co chwilę mi zajęło, i wysłałam. Nie do końca wierzyłam, że uda mi się dostać tę pracę, ale postanowiłam nie przepuszczać żadnej okazji. Może mieli programy dla stażystów.

             Niezwłocznie udałam się pod prysznic. Gdy skończyłam, do domu wróciła Alex, widocznie rodzinny obiad się nie przeciągał. Mieszkałyśmy razem od początku studiów. Zaprzyjaźniłyśmy się niemal od razu. To chyba prawda, że przeciwieństwa się przyciągały. Ona wiecznie pełna energii, trochę roztrzepana, spontaniczna i odrobinę infantylna. Ja natomiast poukładana, zawsze przygotowana, rozważna, mentalna czterdziestka. Po prostu nuda, żadnego szaleństwa.

            — Amanda? — Usłyszałam głos przyjaciółki.

            — W sypialni — odpowiedziałam.

            — Jak idą przygotowania? — spytała z uśmiechem, zaglądając przez drzwi i nakręcając blond loka na palec. Była jak zwykle optymistyczna, a jej wielkie, niebieskie oczy błyszczały.

            — Świetnie. Wszystko pod kontrolą, niedługo będę gotowa – rzekłam, zastanawiając się, co na siebie włożyć.

            — Super. To ja lecę się ogarnąć — rzuciła szybko i wybiegła z mojej jasnej, niezbyt dużej sypialni.

            Udałam się do łazienki. Nie wiem, czemu lubiłam to pomieszczenie. Może dlatego, że mogłam tu być kompletnie sama, a może dlatego, że było pełne kontrastów. Podłogę pokrywały ciemne, grafitowe płytki, natomiast ściany białe kafelki. Dodatki w różnych odcieniach szarości dopełniały wystrój.

            Postawiłam na zwykły makijaż. Dość duże niebieskie oczy podkreślił  eyeliner i tusz do rzęs, na twarzy pojawił się puder i odrobina różu, aby podkreślić kości policzkowe. Postanowiłam tylko niezbyt pełne usta pociągnąć czerwoną szminką, by je uwydatnić.

  Zdecydowałam się na czarną dopasowaną sukienkę w stylu bandage, podkreślającą wąską talię, opinającą zbyt krągłe pośladki. Choć wiele osób uważało to za atut, dla mnie moja pupa była powodem kompleksów. Miałam wrażenie, że podczas chodzenia trzęsła się cała, co zwracało uwagę ludzi nawet wtedy, kiedy chciałam tego uniknąć. Ciemne włosy zostawiłam naturalnie falowane.

            Weszłam do salonu. Na dużej trzyosobowej sofie siedziała już Alex, odłożyła kieliszek z winem na biały stolik przed sobą.

            — Gdzie Jack? — spytałam.

  Jack to chłopak Alex. Byli parą od dwóch lat i niedługo planowali zamieszkać razem, pozostawiając mnie samą. Choć znacznie się różnili, to świetnie uzupełniali. Gdy Alex, dusza towarzystwa, przesadziła z szaleństwami i narobiła kłopotów, to Jack zawsze potrafił załagodzić sytuację. Natomiast gdy Jack zamartwiał się o wszystko, to Alex potrafiła go rozweselić i rozbawić tak, że zapominał o wszystkich kłopotach. Od kiedy się spotykali to mój obowiązek pilnowania jej, spadł na niego.

            — Spotkamy się na miejscu, będzie z kumplami. Może któryś wpadnie ci w oko — puściła oczko. — Nick jest bardzo przystojny i odpowiedzialny. Sprawdź go, pasowalibyście do siebie — kontynuowała. Poczułam, jak szturchnęła mnie w bok i uśmiechnęła się od ucha do ucha.

            — Tylko z nikim mnie nie swataj, nie potrzebuje faceta — rzuciłam poważna i podkreśliłam swoją wypowiedź podniesieniem palca wskazującego i zwężeniem oczu.

            — Amanda, kto mówi o związku?  Mam tylko nadzieję, że dziś nie wrócisz do domu sama — zażartowała i zaczęła się głośno śmiać.

            — Tia… czerwony to twój kolor, wiesz? Ślicznie wyglądasz w tej kiecce — odpowiedziałam, stawiając na zmianę niewygodnego tematu.

  Tym razem jej znak rozpoznawczy, jakim była pokaźna kokarda na głowie, była koloru czarnego, co świetnie się komponowało z czerwienią seksownej sukienki.

            Przecież dobrze wiedziała, że jednorazowe przygody to nie dla mnie. To nie mieściło się w ramach mojego zaplanowanego i poukładanego życia.

  Na miejsce dotarłyśmy taksówką. Po wejściu do clubu w pierwszej kolejności przywitał nas mrok, głośna muzyka i ciężkie powietrze przepełnione dymem nikotynowym, oparami alkoholu i potu. Oświetlenie było przygaszone, nad parkietem tylko migały światła stroboskopu na zmianę z kolorowymi punktami biegającymi po spoconych, mokrych ciałach tańczących ludzi.

            Nim zdążyłam się dobrze rozejrzeć, między mną a Alex stał już Jack i prowadził do stolika. Po dotarciu we skazane miejsce dostrzegłam dwóch mężczyzn, siedzących przy owym stoliku, którzy natychmiast podnieśli się, jak tylko do nich dotarłyśmy.

            — Ben. — Uścisnęłam wyciągniętą rękę, jednego z mężczyzn, który właśnie się przedstawił.

  Pomimo przygaszonego światła, wyraźnie zobaczyłam mocno wybielone zęby, które prawie oślepiały podczas uśmiechu. Dało się zauważyć, że facet bardzo dużo czasu poświęcał na swój wygląd i wizerunek. Miał idealnie ułożone włosy, bezbłędnie przystrzyżony zarost oraz był mocno opalony, niekoniecznie naturalnie.  Przesadnie wystylizowany, sprawiał wrażenie niedowartościowanego, jakby próbował coś w ten sposób udowodnić lub nadrobić.

            — To Nick — wskazał Jack na chłopaka, który od razu zwrócił moją uwagę swoją osobą.

 Miał w sobie coś, co przyciągało. Jego ciemne loki do ramion nadawały mu chłopięcości, jednocześnie sprawiał wrażenie zdecydowanego, pewnego siebie i urzekająco męskiego. Był dla mnie zagadką.

 Chłopak podszedł i niespodziewanie pocałował w policzek, co mnie zaskoczyło i w niezrozumiały sposób wydało się zupełnie naturalne. Zupełnie, jakbyśmy znali się od dawna. Położył rękę na moim ramieniu i poprowadził na miejsce, gdzie miałam usiąść. Jego dotyk nie był dla mnie niezręczny, wręcz przeciwnie, był bardzo przyjemny, dziwnie kojący i nawet elektryzujący, miałam wrażenie, że był czymś normalnym, czymś… czymś na miejscu.

 Gdy już wszyscy usiedli, Nick oświadczył, że zamierzał udać się po pierwszą kolejkę piwa. Jednak zanim odszedł od stolika, podszedł barman i postawił kolorowego drinka przede mną, mówiąc, że to od pewnego pana. Byłam odrobinę zaskoczona, ale przecież takie przypadki były popularnym zagraniem ze strony facetów. Podziękowałam, a Nick kontynuował wyprawę po alkohol. Widziałam w jego oczach delikatny zawód.

            — Am, od kogo ten drink — spytała Alex, pytające oczy reszty skierowały się w moją stronę.

            — Nie mam pojęcia — odpowiedziałam i uśmiechnęłam się słodko.

            Pociągnęłam łyka przez różową słomkę, wtedy dołączył do nas Nick wraz z barmanem i rozdali alkohol reszcie. Chłopak usiadł obok mnie. Rozmawialiśmy o pierdołach, o nas. Czułam się przy nim zrelaksowana, nie było zakłopotania ani niezręcznego milczenia. Moja przyjaciółka niemal bez przerwy siedziała wtulona w swojego faceta i wpatrywała się w niego maślanymi oczami.

            Byłam tak pochłonięta rozmową, że nawet nie zauważyłam, kiedy Ben zniknął. Poczułam się nieswojo, dopiero teraz dotarło do mnie, że go odtrąciliśmy, nieświadomie.

            — Jack skoczy po piwo — usłyszałam delikatnie piskliwy głos Alex, która starała się przekrzyczeć muzykę. — A my idziemy do toalety — stwierdziła, więc nie mogłam się nie zgodzić, a poza tym mój pęcherz domagał się już wizyty w tamtym miejscu.

            Po dotarciu do łazienki przyjaciółka nie traciła czasu, od razu rozpoczęła swoje przesłuchanie. Chciała wiedzieć wszystko.

            — I jak z Nickiem? Co o nim myślisz? — zaczęła mnie bombardować, była podekscytowana i autentycznie ciekawa.

            — Fajny chłopak — odpowiedziałam i uśmiechnęłam się perfidnie.

            — Fajny? I już? Szczegóły dawaj! — zażądała, podekscytowana. 

            Uśmiech nie schodził z jej twarzy. Zaczęłam mieć podejrzenia, że to ukartowana próba swatania dlatego postanowiłam potrzymać ją w niewiedzy.

            — Fajny. I już — rzekłam spokojnie, jednak ciągle uśmiechnięta. — To co, parkiet?

            — Ale wiesz, że ci tego nie odpuszczę, prawda? — nie dawała za wygraną. — Wszystko z ciebie wyciągnę. Jutro.

            Wróciłyśmy do stolika, gdzie czekała już na nas nowa dostawa drinków. Znów wszyscy mieli piwo, a na mnie czekał kuszący drink. Spojrzałam pytającym wzrokiem na chłopaka swojej przyjaciółki. Ten tylko uniósł ramiona i podniósł ręce w geście mówiącym „ja nic nie wiem”. Przy swoim trunku dostrzegłam niewielką kartkę, chwyciłam ją i przeczytałam.

Baw się dobrze Mała.

            Dostrzegłam, jak Nick zaglądał mi przez ramię i starał się przeczytać treść, na co mu pozwoliłam. Rozejrzałam się dookoła. Szukałam kogoś, kto się do mnie uśmiechnie, kiwnie głową albo da jakikolwiek znak. Byłam ciekawa, kto był sponsorem mojej dzisiejszej zabawy. Przecież powinien się ujawnić, nikt nie robił takich rzeczy bez podtekstów. 

            Taka sytuacja łechtała moje ego, lecz jednocześnie niepokoiła, zawsze do tej pory koleś ujawniał się przy pierwszym postawionym drinku. Postanowiłam nie zaprzątać sobie tym głowy i po prostu dobrze się bawić.

            — Idziemy tańczyć — krzyknęłam do reszty, na tyle głośno, żeby przekrzyczeć muzykę, aby mogli mnie usłyszeć.

            Wszyscy przytaknęli. Wypiłam kolorową ciecz duszkiem. Wiedziałam, że to ryzykowne posunięcie, ale chciałam się dziś wyluzować. Wstałam i poczułam delikatne zawroty głowy, obraz odrobinę zaczął się rozmywać. Miałam słabe możliwości, jeśli chodziło o alkohol.

            Nick chwycił mnie za rękę i udaliśmy się na parkiet. Cały czas trzymał się blisko mnie, nie pozwalając żadnemu mężczyźnie na zbliżenie się. Podobało mi się to ale miałam nadzieję, że w tańcu ujawni się mój „cichy adorator”. A w taki sposób to się nie mogło udać. 

            Z każdą minutą Nick stawał się coraz śmielszy. Tańczył ze mną, utrzymywał bliski kontakt cielesny, co było zaskakująco przyjemne. Jego ręce coraz śmielej wędrowały po moich plecach, ramionach, biodrach, a ja czerpałam coraz większą frajdę z przebywania z jego bliskim towarzystwie.

            Wracając do stolika, byliśmy już po kolejnej dawce magicznego napoju, ja oczywiście darmowego. Szum w mojej głowie był już mocno odczuwalny. Powoli zmierzałam do swojej granicy, wiedząc o tym, zdecydowałam się na ostatnią kolejkę. Chłopcy właśnie wracali z piwem, Nick podał mi jedno do ręki, jak tylko je chwyciłam, dosłownie z podłogi wyrósł barman.

            — Przykro mi, ale tego już dziś nie tkniesz — zabrał mi kufel z dłoni i na jego miejsce wcisnął szklankę z pomarańczową cieczą i tak szybko, jak się pojawił, tak samo szybko zniknął.

            Stałam oniemiała, zaskoczona, zszokowana. Zaczęła buzować we mnie złość. Jak ktoś obcy, kto nawet się nie przedstawił, śmiał decydować za mnie. Straciłam chęć do dalszej zabawy. Miałam ochotę wrócić do domu.

            Usiedliśmy, nikt nawet nie odważył się skomentować całej sytuacji. Wszyscy widzieli, że byłam na pograniczu wybuchu. Starali się rozluźnić atmosferę, żartować, ale mój dobry humor zniknął bezpowrotnie tego wieczora.

            — Wracam do domu — powiedziałam nagle. — Straciłam ochotę na zabawę.

            — Odwiozę cię — zaproponował Nick. A ja zgodziłam się automatycznie, chciałam tylko jak najszybciej znaleźć się w łóżku.