ROZDZIAŁ 1 część 2

 Obudziłam się i ostrożnie otworzyłam oczy. Wszędzie było jasno, promienie słońca wpadały przez duże okna do mojego pokoju.

            — Nie najgorzej — powiedziałam do siebie.  

  Byłam u siebie, głowa trochę bolała, ale zdecydowanie to nie kac morderca. Powróciłam myślami do ostatniej nocy. Jak na mnie wypiłam całkiem dużo, ale dobrze się czułam. 

  Oprócz mnie, Alex i Jacka było jeszcze dwóch chłopaków, przynajmniej na początku. Wspomniany wcześniej Nick oraz Ben. Nick od razu zajął miejsce obok mnie, rzeczywiście bardzo przystojny. Jego drobna postura, ciemne loki do ramion i szare oczy mnie urzekły. Podobnie jak wyjątkowy styl bycia. Podobało mi się połączenie chłopca z pewnym siebie mężczyzną. Była między nami jakaś chemia. Miło mi się z nim rozmawiało, miałam wrażenie, że znałam go od zawsze. Wymieniliśmy się numerami telefonów.

            Przypomniałam sobie o dziwnej sytuacji. Jakiś mężczyzna przez całą noc anonimowo stawiał mi drinki, ale nie ujawnił się do końca imprezy. Gdy uznał, że już wystarczy, postawił mi sok i zabronił barmanowi dolewania alkoholu. Wkurzyłam się, jak mógł decydować za mnie i nawet się nie przedstawić.

 Mimo wszystko poczułam ciepło, gdy pomyślałam, że ktoś się o mnie troszczył, może to wyolbrzymione, ale tak właśnie czułam. Do tej pory Alex była jedyną osobą, która wykazywała zainteresowanie mną i moim życiem. Była dla mnie jak siostra. Dla mamy i jej męża liczył się tylko mój przyrodni brat. W rodzinie, jeśli mogłam ją tak nazwać, zawsze czułam się jak piąte koło u wozu.

            Sięgnęłam po telefon, aby sprawdzić godzinę, jedenasta dwadzieścia sześć. Super, miałam jeszcze dużo czasu do wyjścia do pracy. Pracowałam w restauracji od ponad dwóch lat. Przyzwyczaiłam się, ale zdecydowanie bycie kelnerką to nie spełnienie marzeń. 

            Tydzień później, Tom, który był właścicielem, miał zamknąć biznes i przenieść się do jakiejś słonecznej krainy. Musiałam szybko znaleźć coś nowego, bo moje oszczędności nie były pokaźne i nie wystarczyłoby ich na długo.

            Jeszcze raz zerknęłam na wyświetlacz, jedenasta trzydzieści jeden. Dostrzegłam ikonkę e-mail, którą odruchowo otworzyłam. Wiadomość od ROUTE AGENCY. Zaprosili mnie na rozmowę kwalifikacyjną. Świetnie – pomyślałam. Pierwszy krok do nowego życia. DZIŚ!? O godzinie trzynastej.

            — Kurwa! — niemal krzyknęłam.

  Miałam godzinę na doprowadzenie się do idealnego stanu. Na szczęście sporo wiedziałam o tej firmie. Chciałam tam pracować od dawna i przygotowywałam się na rozmowę właśnie tam.

  Wzięłam szybki prysznic i wysuszyłam włosy, pozostawiając naturalne loki. Zrobiłam szybki, naturalny makijaż. Włożyłam czarną spódnicę ołówkową, białą koszulę o klasycznym kroju, z delikatnego, lekko prześwitującego materiału. Dodałam czarne szpilki z czerwoną podeszwą i dość ciężki, złoty zegarek, który był jedynym prezentem, jaki kiedykolwiek otrzymałam od ojczyma. 

  Czułam się elegancko. Zerknęłam na piękny gadżet na lewym nadgarstku po raz kolejny, dwunasta dwadzieścia siedem. Idealnie. Chwyciłam torebkę i wyszłam, taksówka powinna już się pojawić. Po drodze napisałam do Alex.

  Stanęłam przez ogromnym, szklanym, bardzo nowoczesnym budynkiem. Widziałam go już wielokrotnie i za każdym razem robił na mnie takie samo wrażenie. Nie wiem, czy przez majestatyczny wygląd, czy przez moją chęć przynależenia do ludzi tam pracujących.

  Zdenerwowana do granic, w obliczu wyzwania, przekroczyłam ogromne, szklane drzwi. Udałam się do recepcji, gdzie poinformowano mnie, dokąd powinnam się skierować. Mój stres rósł z każdym krokiem, z każdym krokiem coraz mocniej zastanawiałam się, czy to dobry pomysł? Czy wystarczy mi umiejętności i samozaparcia? Czy byłam w stanie sobie poradzić?

  Oczywiście, że byłam. Musiałam tylko uwierzyć w siebie, co przychodziło mi z dużymi oporami, ale było do zrobienia. Gdy weszłam do windy i nacisnęłam guzik z numerem najwyższego piętra, żołądek podchodził mi do gardła, miałam wrażenie, że chce pozbyć się całej zawartości. Kac dodatkowo utrudniał obecne przeżycia. Złapałam kilka głębokich wdechów, aby się uspokoić, o dziwo, nawet pomogło.

  Po kilku minutach, choć miałam wrażenie, że minęło znacznie więcej czasu, dotarłam na odpowiednie piętro, wyszłam z windy i ujrzałam dużą, kolejną recepcję, do której niezwłocznie podeszłam. Starałam się wyglądać na pewną siebie i zdeterminowaną, bo przecież tak było, tylko stres starał się ze mnie wyciekać, co skutecznie mu uniemożliwiałam.

            — Pan prezes zaraz panią przyjmie — powiedziała bardzo atrakcyjna blondynka o niebieskich oczach. 

             Co ona tu robiła? Mogłaby reklamować najdroższe kremy świata z jej nieskazitelną cerą.

            — Dziękuję — odpowiedziałam, grzecznie się uśmiechając i udałam w kierunku wskazanym przez długowłosą piękność.

            Przygotowywałam się do tej rozmowy od dawna, jak do wszystkiego, co robiłam. Co prawda byłam na kacu, ale musiałam dać z siebie wszystko, bardzo mi zależało. Gdybym choć odrobinę spodziewała się, że zostanę zaproszona na rozmowę tak szybko, nie tknęłabym alkoholu poprzedniego dnia. 

            Z natury byłam poukładana i lubiłam mieć wszystko dopracowane. Zmierzając do gabinetu pana prezesa, pomyślałam, że muszę pokazać pewność siebie i zdecydowanie.

            Nie byłam pewna czy powinnam zaczekać aż ktoś mnie wezwie, czy wejść do środka sama? Nie miałam doświadczenia w tego typu rozmowach, a wczorajszy alkohol przeszkadzał w trzeźwym myśleniu. Stałam tak przez chwilę, zastanawiając się co zrobić. Postanowiłam nie czekać.

            Zapukałam delikatnie, ale stanowczo, odczekałam chwilę, po czym zdecydowanym ruchem otworzyłam. Poczułam opór, drzwi odbiły się od czegoś i usłyszałam cichy jęk. Zdezorientowana zajrzałam do środka, ujrzałam mężczyznę trzymającego się za twarz. W sekundę oblał mnie zimny pot i pomyślałam, że zemdleję.

  No po prostu świetnie pewna siebie, zdecydowana dziewczyno, z pewnością cię zapamiętał. Oto zakończyłaś rozmowę kwalifikacyjną w wymarzonym miejscu pracy, zanim się zaczęła — odezwała się moja podświadomość.

            — Przepraszam pana — wydukałam. — Ja… nie chciałam… — Nie dokończyłam, bo nagle mi przerwał.

            — Wydaje mi się, że miała pani zaczekać, aż po panią wyjdę — powiedział z irytacją w głosie, nadal trzymając dłoń na nosie, z którego sączyła się krew.

            — Kurwa — szepnęłam pod nosem.

 Szybko wyjęłam chusteczkę z torebki i podałam mu, krew ściekała już między palcami. Otworzyłam te drzwi mocniej niż miałam tego świadomość.

  Moje policzki aż płonęły ze wstydu i zażenowania, chciałam się zapaść pod ziemię. Spojrzałam na niego i zrobiło mi się gorąco. 

  Spojrzał mi w oczy, a ja rozpłynęłam się w czekoladowych tęczówkach, które wtapiały się we mnie w sposób ganiący. Serce zaczęło bić szybciej, a puls przyśpieszył jeszcze bardziej, stres wzrósł do takich rozmiarów, że zaczynałam mieć mroczki przed oczami. Nawet mnie nie dotykał, sama jego obecność wystarczyła, abym poczuła się jak dziecko oczekujące na karę. Pomimo dziwnej sytuacji roztaczał aurę tajemniczości, dominacji i pewności siebie. Mieszanka wybuchowa, zwiastująca kłopoty.   

— Ja…naprawdę przepraszam — spuściłam wzrok na dłonie, które zrobiły się mokre. — Nie wiem, co powiedzieć. Bardzo mi przykro.

Nagle poczułam jego dłoń na brodzie, uniósł moją głowę tak, abym spojrzała mu w oczy. Poczułam małą iskierkę, która teraz przeistoczyła się w istny płomień wstydu i zażenowania, który spalał mnie bez reszty. Przez moje ciało przeszedł dreszcz, a policzki nadal miałam czerwone tyle, że tym razem nie tylko ze wstydu. Zadrżałam. 

 W jego oczach nie znalazłam złości czy szału, lecz coś, czego nie potrafiłam nazwać. Patrzył tak, jakby wpatrywał się w moją duszę i myśli i prześwietlał je. Zabrał dłoń, a ja poczułam niedosyt jego dotyku, który jeszcze przez jakiś czas palił mnie i nie dawał o sobie zapomnieć.

  Wczorajszy alkohol plus ogromny stres, jaki w tej chwili odczuwałam, uniemożliwiał mi prawidłowe odczytywanie własnych emocji.

            — Myślę, że powinniśmy dziś odwołać naszą rozmowę — powiedział. — W takich warunkach nie mogę się skupić na pani kwalifikacjach. Jedyne, o czym teraz myślę to, żeby panią ukarać w niegrzeczny sposób, tak jak na to pani zasłużyła — dodał.

  Zamarłam pod nieprzyzwoicie intensywnym spojrzeniem, straciłam zdolność ruchu świadoma, że to groźba podszyta obietnicą. Jego władczy, rozkazujący ton sprawił, że zrobiło mi się… jeszcze bardziej gorąco.

            — Słucham? — wyszeptałam niepewnie. 

            Nie wiedziałam, czy powiedział to naprawdę, czy moja wyobraźnia sobie to wymyśliła. Poczułam mrowienie w dole brzucha i dziwną ekscytację. To niestosowne, musiałam odzyskać samokontrolę - skarciłam się w myślach. Powinnam uciec, zdystansować się, ale moje ciało straciło umiejętność poruszania.

            — Musisz już iść — dodał.

            — Tak — odrzekłam i ze spuszczoną głową zaczęłam wychodzić z biura pana prezesa, choć moje ciało pragnęło zostać i sprawdzić, jaką karę mógłby dla mnie przygotować.

  Brawo kurwa – pomyślałam. Najkrótsza rozmowa kwalifikacyjna roku, nawet nie zdążyłam się przedstawić.